[b]Kralova Hola 1946m.n.p.m.[/b]

Kralova Hola 1946m.n.p.m.

To był główny punkt programu, jeden z trudniejszych podjazdów w Europie kusił i będąc tak blisko trzeba było chociaż spróbować. Dojazd z Domu do wsi z której zaczyna się podjazd to jakieś 34 km. Kralova widoczna z daleka nie robiła na nas wrażenia, co więcej wcale nie wyglądała na tak wysoką. Objechaliśmy ją od dołu i rozpoczęliśmy podjazd. Pierwsze kilometry idą dobrze przerwy co jakiś czas, a my szutrem wspinamy się wyżej i wyżej przez las dający osłonę od słońca i wiatru. Droga dłuży się i lawiruje a szuter i kamienie męczą dodatkowo, ale w końcu przejeżdżamy granice lasu i tu zaczyna się asfalt. Pojawienie się asfaltu to niezła okazja żeby sobie usiąść i odpocząć. Ruszamy dalej droga dalej wije się niemiłosiernie a nad nią wciąż widać tak samo bliską i daleką jednocześnie wieże przekaźnikową. Z telefono podśpiewuje Bob:"sun is shining, the weather is sweet " pogoda rzeczywiście piękna, słońce świeci niemiłosiernie a zapasy wody kurczą się w zastraszającym tempie. Na szczęście jest jakieś małe źródełko, woda... zimna, to wystarczy i jazda dalej. Coraz wyżej coraz trudniej, coraz wolniej tylko przerwy coraz częściej. Zastanawiam się w duchu co ja tu robie i jakim cudem się tu znalazłem skoro tak bardzo nie lubię podjazdów. W końcu napisy na asfalcie 3km, 1km nogi pieką niemiłosiernie, brak siły, każdy centyer i obrót korbą sprawia trudność, w końcu 300m, 200, 100.Po trzygodzinnej walce dojechaliśmy na szczyt, wieje i zimno, odpoczywamy chwile kilka pamiątkowych fotek, rozmowa ze Słowackim turystą i czas wracać. Zaczynamy zjazd widzę że przednia opona jakaś taka pustawa... powietrze powolutku z niej schodzi ale jechać się da, pytanie ile jeszcze? Jakoś zaufania do mojej mini pompki nie mam zbyt dużego więc na sam dół zjechałem nieco bardziej uważając, już w wiosce zmiana dętki i napompowanie jej dzięki uprzejmości pewnego Słowaka który użyczył mi przenośnego kompresora.Potem zjazd do stacji i tu dowiadujemy się że pociąg mamy za dwie godziny a tu nawet nie ma co zjeść, to jedziemy dalej może po drodze coś zjemy i wsiądziemy na następnej stacji. Po kilku km, w miejscowości Telegart zapytaliśmy o obiad w restauracji/pensjonacie... musieliśmy wyglądać jak 14 nieszczęść bo otworzyli specjalnie dla nas i dali wyjątkowo duże porcje i do tego bardzo smaczne. Następnym gościom odmówili przyjęcia usprawiedliwiając się litością dla zmarnionych polskich cyklistów. Po obiedzie wdzięczni opuściliśmy gościnne progi i ruszyliśmy dalej w kierunku stacji.. nie przewidzieliśmy jednego że stacja w miejscu zwanym pustym polem rzeczywiście będzie w pustym polu, dochodzi 19 30 dojeżdzamy do rozjazdu i kierujemy się zgodnie ze wskaźnikiem na stacje drogą szutrową... coś jest nie tak, dojeżdżamy, trzy opuszczone budynki które chwil swej świetności chyba nie przeżywały i przeżywać już raczej nie będą. oprócz tego żadnej lampy tylko my rowery ciemność i tory kolejowe. Gdzieś w pobliżu coś pojękuje, jakiś pies wyje, nie jest przyjemnie. Czekamy, spoglądam na licznik, według obliczeń powinien już być a nie ma, a jak się nie zatrzyma w tym polu, czujemy się rzeczywiście jak na końcu świata, w końcu jedzie, macham małą czerwoną lampką, chwila niepewności. Zatrzyma sie czy nie? Czemu się nie zatrzymuje, a jednak hamuje. Z wagonu wystawia głowę zdziwiony konduktor który zobaczywszy dwóch polaków z rowerami wyglądał na zszokowanego. Zaprosił nas do drugich drzwi, i teraz nasza kolej na szok, spodziewaliśmy się czegoś podobnego do polskich podmiejskich pociągów. A tu niespodzianka standard jak w nowych pociągach linii Warszawa- Łódź odtrąbionych we wszystkich mediach, toaleta, miejsce na rowery i ani jednego złego słowa na to że z nimi podróżujemy, konduktor zaprasza nas żebyśmy sobie usiedli w wygodnych fotelach i wyjąwszy palmtopa z drukareczką oblicza koszt naszego przejazdu do domu... 56 koron za przejazd z rowerami i drukuje bileciki. Teraz spokojni jadąc jedną z ładniejszych tras kolejowych w tej części europ delektujemy się widokiem czerni za oknami. Przy wysiadce konduktor pomaga z rowerami i z uśmiechem żegna dziwnych polskich cyklistów. Niesamowity kraj. Powrót do domu ze stacji w Dedinkach przy świetle księżyca. Myci,e kolacja, piwo i spać. Na dziś wystarczy atrakcji.